بنام خدا
باسلام
اگه بخوای به سرزمین نور گذر کنی و پا توی اون مناطق بزاری اوّل جائی که پا میگذاری مکانی است به نام دوکوهه .
همیشه ،دوکوهه ،این پادگان نظامی،ببخشید (پادگان عارفان به الله ) برایم جالب بود والبته دوست داشتنی.
دوکوهه برای همه و هرکسی که دوکوهه رو دیده تازگی داره .حتّی اگر چندبار هم بری اونجا بازهم انگار که بار اوّلیه که میخوای پا بزاری توی اون مکان مقدّس.
وچه خوب گفته اندکه::دوکوهه قطعه ای از بهشت است. ومگر میشود که ورود به بهشت برای انسان دلگیر شود .
نمیدونم چرا هر موقع که میخوام وارد یکی از مناطق نورانی شوم دوست دارم قبلش یک دل سیر از دور نگاهش کنم وتمام حرفهام را همون ابتدای ورودی آن بزنم حرفهایی که به کسی نگفتم و نخواهم گفت(یاد یلدا بازی برخی دوستان بخیر که خیلی هم مخالفش بود)وقتی که جلوی پادگان دوکوهه منتظر دیگر دوستان بودیم تمام نگاهم را به دوکوهه و اطرف آن دوخته بودم که یکی از دوستان اومده بود برای ایجاد آشنایی و بعدش هم دلیل این همه نگاه به دوکوهه را از من پرسید:
چی باید می گفتم!؟
گفتم: اگه میخواهی به جوابت برسی از همی جا خوب نگاهش کن وهر چی که میخواهی داخل دوکوهه بهش بگی از بیرون دوکوهه به این سرزمین پر از نور بگو . وبعد وارد شو !
آخه میگن به هرزمین مقدّس که میخوای وارد بشی قبلش خوب با آنجا وویژگیهای آن آشنا شو تا بتوانی خوب استفاده کنی وبعدا هم پشیمون نگردی.واین رمز ورود من به هر زمین مقدّسیه که تا آشنا نشوم وارد نمی شوم تا که بعدا پشیمون شوم .فقط کافیه یکبار فقط یکبار از دور به دوکوهه نگاه کنی بعد وارد دوکوهه گردی! آنوقت لذّت حضور شما در دوکوهه و دیگر مکانها چند برابر خواهد شد .
چون میخوام از دوکوهه بطور مفصّل در یک پست دیگری بگم لذا همینجا فعلا بسّ باشه تا بعد
